27 Kasım 2013 Çarşamba

29/29


   Ben 29 yaşında eşek kadar kadın, O 29 haftalık minnacik bir bebe. Ben heyecanlı, meraklı, şaşkın; O kıpır kıpır, hareketli-)
   Her gün doğmuş halinin hayalini kurup dolaptaki minnacik çoraplarını öpüyorum ve galiba ben anneliğimden korkuyorum.

3 yorum:

  1. eminim çok duymuşsundur ama bütün korkuların kucağına aldığın an geçecek:))bazen kızımla geceleri yalnız kalıyoruz.bir çıt duysam korkudan rengim atıyor.ama o korkmuş mudur diye odasına bakmaya giderken dünyanın en cesur kadını oluyorum.sen de kendi dayanıklılığına,sabrına ve cesaretine hayran kalacaksın bebeğin doğduğunda!zira annelik içindeki potansiyeli gösterecek sana.merakla bekliyorum bu hikayenin devamını:))

    YanıtlaSil
  2. Ne güzel anlatmissin. Suan annelik sevgimden korkuyorum.daha dogmadan bu kadar sevebiliosam sonrasini dusunemiyorum;-)

    YanıtlaSil
  3. evet ondan kork bence:)))çünkü bir parça tınaklarını çıkartabiliyor insanın:))her an savunmaya gereksiz korumaya meyilli oluyorsun.hatta ilk bebek öyle fena seviliyor ki ikinciyi yapmak ona haksızlık gibi gelebiliyor,çünkü dünyada başka kimseyi öyle sevemeyeceğini düşünüyorsun..evet saçma ama böyle işte:)

    YanıtlaSil